خسته ام

خسته ام از پرواز بیهوده...

#زمستان94

به رنگ پاییز

#1393

آسمانم خاکستری...

#سال 88

لبخند تو خلاصه ی تمام خوبی هاست...

بهار 94

یک آسمان آرام...

میانه ی تابستان94

یه آهنگی جناب محسن شریفیان با ریتم بوشهری می خونه....
هلی هلی هو یار غوغا میکنه
کفتر باغی خوشو جو جا میکنه
بیلیک بیلیکش شو و آذین میکنه
گرمای عشقش دلمو خین میکنه
افتو تندن . گرمن . اورن اورن . گرمن
دریا غبرن . گرمن . گرمن گرمن . گرمن
سوختام گرمن . گرمن . دریا غبرن گرمن
موج دریا تو بیا . نخل زیبا تو بیا
به تماشا تو بیا . گل صحرا تو بیا
توی ساحل بچه ها . پوی پتی ری ماسه ها .
که دلدار اومده ... که دلدار اومده ...
=================
عکس به سال 1391 تابستان 60 درجه ای...ایستگاه بی بی حکیمه

دو سال مه نوردی با بچه های قد و نیم قد مثل یک خواب و خیال ، شیرین و سپید ، امروز تموم شد.

اشکی از دل تنگی بچه ها و خاطره ها...

آه از زمان زود گذر...آه

12/3/1394

یک مه نوردی آرام...

#اردیبهشت 94

(اگه عکس لک زیاد داره ، چون از پشت شیشه گرفتم)

از عطش باران

#اردیبهشت 1394

در آغوش نگاه ها...

اردیبهشت94

جناب مارمولکیان به همین درشتی... لازم به ذکر است که این حیوان زبان بسته صحیح و سالم به طبیعت بازگشت.

#فروردین 94

خودش رو میندازه رو گوشی ...لابد عکس می خواد.

#1393 اوایل تابستان گرم

آ مثل آبی بی کران...

به بهانه آمدن صدای پای بهار:
به جرات می توان گفت درخت نماد عشق ایرانی است و حضورش در پهنه ادبیات فارسی نه تنها گسترده است، بلکه به آن زیبایی و جلایی خاص داده است. پس بی دلیل نیست در واژه واژه و در بیت بیت اشعار نغز پارسی، عباراتی چون «درخت مهربانی، درخت بیداری، درخت معرفت، درخت کیهانی، درخت جاودانه و... را مشاهده می کنیم؛ آن طور که در «ویس و رامین» اسعد گرگانی بارها می خوانیم.
تو را در دل درخت مهربانی
به چه ماند؟ به گلزار خزانی
           مرا در دل درخت مهربانی
           به چه ماند؟ به سرو بوستانی
ناگفته نماند این توجه و اهتمام به درخت در ادبیات فارسی ریشه در این موضوع دارد که در فرهنگ وباور ایرانی درخت نمادی مینویی و بهشتی است، زیرا ریشه در خاک دارد. اما رو به آسمان قد می کشد شاخه هایش همواره رو به بالاست و این خود می تواند نشانه ای از روح تشنه انسان در رسیدن به خداوند باشد و به آن مرتبه نمی رسد، مگر با نیایش کردن. پس به همین جهت است در اغلب ابیات و اشعار غنی شعر فارسی هر زمان فرصتی پیش می آید، درختان با اقتدار خودشان را نشان می دهند؛ آن طور که درخت و به تبع آن باغ و بوستان محل رسیدن به معشوق است و همانا تداعی کننده وصال. مثلاً حافظ در جایی می گوید:
شد چمان در چمن حسن و لطافت، لیکن
درگلستان وصالش نچشیدیم و برفت
و گاهی هم این درخت وسیله ای می شود برای نشان دادن عظمت انسان و این که انسان می تواند زندگی طولانی داشته باشد، آن طور که فردوسی در پایان رزم رستم و اسفندیار، آن زمان که تیر به چشمانش می خورد، زمین خوردن اسفندیار را چنین ترسیم می کند:
خم آورد اسفندیار سروسهی
از او دور شد دانش و فرهی
پس بر همین اساس است که شعر و ادب فارسی مملو شده از حضور درختان که هر کدام از آن ها نمادی هستند، به عنوان نمونه بید مجنون در ادب فارسی نماد و نشانه ی سوگواری، عشق بدون شادی است و خود به خود تداعی کننده عاشق دل شکسته و یا درخت انار نماد زایش، ثروت، عشق و جریان یافتن رگ های زندگی است. جالب آن که در این میان درخت گردو به عنوان خرد مکتوم، باروری، طول عمر و مظهر پایداری به هنگام بداقبالی است. 
"برگرفته از شهاب الدین مهاجر"

عکس زمستان 92

و به دور از هر جنبنده ای ...

               زیباست

                      تک درختِ پابرجا ...

زمستان کم برف 93

بر بلندای آبشار، دیده نظر کن، نظر کن...

تابستان1392

آسمان کده ای از جنس شفق...

پاییز 93

ابرهای زمستانی در ذهن و روح من

ابرهای زمستانی،سنگین و پر سایه.

شاید سال87

چیزی پیدا نکردم که بهش بخوره به جزء ، آواز غم انگیز کوهستان...

روزهایی به تاریکی شب...

اوایل پاییز93

آسمان کده ای از جنس دل...

پاییز1393

قصه های ما تا ته دالان تکراری ست...بی خود دنبال هرج و مرج نگردیم...

اصفهان به سال 1391 

روزی پرندگان صلح من بودند ...

زمستان 1392

در ادامه ی پست قبل...

صبر و حوصله ای که فرسوده بشه آخرش به خشکی میرسه ...

همان بهار 93

یه زمانی برکه ها پر از ماهی و سبزه بودند،ماهیاش واسه آدم لب لبک میزدند حرف میزدند... اما الان شده پر از بچه وزق که که که...(واسه آدم ، فقط دم دمک می زنند)

از دور که تماشا می کنی ... یه دسته ی سیاه وزق می بینی ، که کارشون فقط این هست ، آب  آبی  رو ، به آب  سیاهی برسونند...

بهار 1393

در اندرونِ منِ ملول ،هیچ ...

هیچ نیست،جز سیاهی و سفیدی...

"خوب و بد عکس را ببخشید"

تیشه به ریشه ی خشک مزن...

زمستان 92

مرد می خواد پیدا بشه تو سختی ، زیبا رشد کنه...

بهار 93

وقتی زیادی بار بده ، آخرش میشه این... شکست!

تابستان93

زمستان سختی است. پاهايم تو كفش از زور و سوز سرما، قرمز شده؛ كِرِخ «شده ؛ بچه ها كه به مدرسه می آيند كلاه هاي پشمی شان را روي سر و صورت و گردنشان می كشند ؛جوري كه فقط از میان دريچةكلاه ، می توانند جلوي پايشان را ببینند . سر علف هاي خشك لب جو، يخ بسته؛ قنديل بسته؛ آب كه توي جوها می رود، به قنديل ها می خورد؛ قنديل ها به هم می خورند و صداي جلینگ جلینگ شان توي باغ می پیچد . آبادي خلوت است؛ از بالا، از سینةكوه كه نگاه می كنم؛ آبادي مثل سبدي است كه تويش چوب خشك جمع كرده باشند. درخت ها چوب بدون برگ شده اند.فقط سرو بلند آبادي، سبزو بلند بالا، میان آبادي ايستاده است و در باد سرد و يخ زده ، سرتكان می دهد. از اجاق ها و بخاري خانه ها دود ، بلند است.كلاغ ها تو آسمان ابري آبادي پرواز می كنند؛ روي شاخةلخت درخت ها می نشینند و قارقار می كنند. همه چیز خاكستري است؛ سیاهی كلا غها رنگ خاكستري ابرها را می شكند.گنجشكها سرگردان اند ، » گرسنه اند. هیچ كس كنار رودخانه نیست؛ كوچه ها خلوت است.

(شما كه غريبه نيستيد)

زمستان 92

زندگی بدون دود...

بهاریه 93

امثال ما زیادند که به هنر و عکاسی علاقه دارند ، ولی چون دوربین با یه متر لنز رو ندارند، ناگذیرند با حیوونا دست دوستی بردارند تا بتونند از خیلی نزدیک عکس بگیرند...

که اگر انگشت اشاره چند میل بالاتر می رفت ، بهتر می شد...

وسط پاییز93

باران فقط قطره است...

پاییز 92 در جاده

بی شک تنها امید هم یخ می زند...

یک عصر یخی92

احساس خوش تیپیان...

اول پاییز93

این ابرها همیشه عالین...جزو نقاشی های برتر خدا حساب میشن...

سال92

لا به لای پنهان خورشید...